Προτεινόμενες πολιτικές μείωσης των εκπομπών CO2 και η θέση της ελληνόκτητης ναυτιλίας

Abstract

Παρόλο που οι θαλάσσιες μεταφορές παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά εκπομπών CO2 σε σχέση με τα χερσαία μέσα μεταφοράς, η απουσία μέτρων αντιμετώπισης των αερίων του θερμοκηπίου σε συνδυασμό με την επικείμενη αύξηση του διεθνούς εμπορίου διογκώνουν το ποσοστό ρύπανσης από μέρους της ναυτιλίας. Έχει καταστεί, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη εφαρμογής μέτρων σχεδιασμένων με βάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ναυτιλιακής βιομηχανίας για την αντιμετώπιση των ναυτιλιακών εκπομπών. Η Διεθνής Κοινότητα, μέσω της δραστηριοποίησης των διεθνών οργανισμών, κυβερνητικών συνασπισμών και βιομηχανικών ενώσεων έχει μπει σε μία τροχιά σχεδίασης πρακτικών και μέτρων που θα συμπεριληφθούν στην υποχρεωτική εφαρμογή ενός θεσμικού πλαισίου για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Στόχος αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να καταγράψει τη συμβολή των ναυτιλιακών δραστηριοτήτων στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και κατά συνέπεια την κλιματική αλλαγή. Θα γίνει μία προσέγγιση του προβλήματος με τον προσδιορισμό των αερίων που το προκαλούν το φαινόμενου του θερμοκηπίου. Στη συνέχεια θα συνδέσουμε το φαινόμενου του θερμοκηπίου με τις ναυτιλιακές δραστηριότητες και θα γίνει μία εκτενής αναφορά για δράσεις του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ) για τον περιορισμό των αερίων και ανάλυση σημαντικότερων κειμένων, το Πρωτόκολλο του Κιότο (1997). Στη συνεχεία παρουσιάζονται αναλυτικά οι προτάσεις του ΙΜΟ για τον περιορισμό των αερίων βάση του επικείμενου νομοθετικού πλαισίου και έπειτα ανάλυση του ρυθμιστικού πλαισίου που έχει συμπεριληφθεί στο έκτο παράρτημα της MARPOL (Annex VI) με παράθεση των προτάσεων και αξιολόγηση της αποδοτικότητας των προτεινόμενων τεχνικών, λειτουργικών και αγοροκεντρικών μέτρων. Στη συνέχεια γίνεται μία ανάλυση των 10 αρχικών αγοροκεντρικών μέτρων (MBMs) με επικρατέστερα το Σύστημα Εμπορίας Ρύπων (ETS) και το Διεθνές Ταμείο Εκπομπών (GHG Fund) για τη ναυτιλία. Στη συνέχεια παρουσιάζονται τα λειτουργικά μέτρα αναλύοντας εκείνα για τη βελτιστοποίηση της ενεργειακής απόδοσης των πλοίων και κατά συνέπεια των εκπομπών τους. Αναγράφεται η θέση της ελληνόκτητης ναυτιλίας και η δράση της απέναντι στα μέτρα ελέγχου που έχουν δοθεί από τον ΙΜΟ. Τέλος, θα παρατεθούν τα συμπεράσματα των ερευνητών μέσω των θετικών και αρνητικών πτυχών κάθε πρότασης για την αποτελεσματικότητα των μέτρων.